10 dagen op stap met de gesloten inrichting van Gr

Zoals grootst aangekondigd ging het dynamische trio 10 dagen ertussen uit om de Garden Route te doen (foto’s met een vlotte tekst is al op FB gezet door Hanna...). De reis begon voorspoedig, alles was een soort van geregeld, uitgestippeld en klaar voor vertrek. De eerste stop die we aandeden met de fun-expres was Hermanus. Daar was het Hermanus Whale Watching festival begonnen. Een erg turbulente avond als gevolg... Je kan de bonte avond beter ook maar gehad hebben, anders zit iedereen met zo een gespannen gevoel. We kunnen er kort over lullen, we kunnen er lang over lullen en we kunnen ook optie 3 nemen: er niet over lullen. Dat lijkt me voor Hermanus wel het beste: ‘What happens in Hermanus, stays in Hermanus.’’ (was te lezen op meerdere tegeltjes die we aantroffen in de drinkgelegenheid die we hadden gevonden.)
Daarna vertrok de karavaan naar Mosselbay, weet u leergierige lezer eigenlijk hoe dit dorp aan die naam komt? Nee he, dat dacht ik al. Ik zal dat even kort uiteenzetten. Vroeger was er op de plek van het huidige Mosselbay een klein haventje met een restaurantje, De natte Zeespons genaamd. Daar streken zeelieden neer om even te rusten, te eten en ander ‘vertier’ te zoeken. Gezien het ‘verkopen van het lichaam’ verboden was in deze regio, moest dit met een creatieve manier worden opgelost. Daarom werd er tijdens het opnemen van het eten gevraagd: Wille u daer een mossel baai? *knipoog*knipoog. Vandaar de naam Mosselbay (het feit dat er mossels, hier te lezen als het schelpdiertjes, in overvloed te vinden zijn, heeft er daadwerkelijk niks mee te maken). Enfin we drijven wat af, de tour! Voordat we aankwamen in Mosselbay reden we langs Swellendam (ik zal maar niet vertellen hoe deze stad aan zijn naam gekomen is) om het Faery Sanctuary te bezoeken. Superleuke plek om te bezoeken als je: lam bent, knetterstoned, geestelijk beperkt of zwaar dementerend. Mijn god, hoeveel teringzooi kan je in 1 tuin mieteren. Voordeel is wel dat we binnen (wel geteld!) 6 min en 30 seconden er weer uit waren (inclusief wc bezoek).
Met een bloedgang door naar Mosselbay! Rijdend door een mooi landschap kwamen we aan in het beloofde Mosselbay, waar we mochten slapen in een trein (omgebouwd tot hostel) die op een duin stond met uitzicht op zee! Klinkt fantastisch toch?! Nou dat was het niet. Nog nooit zo slecht gelegen, leek wel een spijkerbed. De zee rustig en kalmerend? Leek wel of we op Omaha beach lagen in 1944 tijdens D-day (dat is wegens politieke redenen de enige ‘grap’ die ik maak met oog op die specifieke periode in de geschiedenis in combinatie met treinen en het voelen alsof je een straf uitzit..). Wat maakte die zee een bombardement herrie zeg. Maar eerlijk is eerlijk, het idee was wel superleuk! Netzoals die kakkerlakken in de gang, zorgen toch voor een soort huiselijke sfeer. Het geluk is wel dat we hier 2 nachten hadden geboekt, dus konden we er ook echt van genieten...De volgende dag ontwaakten we dus fris en fruitig, met idyllische ochtendzang van paradijsvogels op de voorgrond en de rustig kabbelende zee op de achtergrond. De roomservice van Champagne, oesters en andere lekkernijen was fenomenaal. Deze goede nachtrust in de prachtige Auping bedden kwam goed van pas, want een drukke dag stond voor de deur: een hike op de metershoge klif die de kustlijn vormt en White Shark cage diving. Dit waren risicovolle ondernemingen, vooral met het vooruitzicht van de 2de nacht in de trein... Klifspringen en White No-Cage Diving werd opeens een erg aantrekkelijk optie, gelukkig hadden we elkaar om ons erdoorheen te slepen (en daar sprong ik...) Nu natuurlijk even alle gekheid op het Mosselbay’se stokje, het was een dag vol avontuur en leuke dingen. Erg lekker gegeten, ook niet onbelangrijk! Na deze dag en laatste nacht in de detentie-coupe vertok het bonte gezelschap naar Knysna. Een dorpje aan een lagoon in verbinding met de zee. Erg indrukwekkend om te zien, vooral met de tour die we hadden geboekt. We wisten alleen niet dat deze tour bedoeld was voor mensen die het ontstaan van de aarde nog hadden meegemaakt. Ongelofelijk, het was weer een reisje langs de Rijn, maar dan op de Knysna lagoon. De ene kunstheup maakte ruimte voor het andere klapperende kunstgebit, we waren dus eindelijk thuis en op ons niveau! Na de rollator race over de heuvel en langs de imponerende kustlijn kregen we nog een lunch aangeboden voordat we met de Avifauna boot terugkeerde naar het vaste land van Knysna. Tijd om bij te komen? Nee helaas, ons rustmoment was reeds geweest en de witte bolide(recentelijk is de naam toepasselijk omgetoverd naar botsauto, wellicht later meer daarover) stond alweer klaar om ons met plankgas naar de volgende bestemming te brengen. Het middagprogramma bestond dit keer uit het olifanten park van Knysna, waar je olifanten kan voeren (in mijn geval niet zo bijzonder, omdat ik dat tafereel tot nu toe eigenlijk iedere avond had meegemaakt), maar toch voor de foto’s was het een goed moment. Het bleek al snel dat olifanten slimme beesten zijn en dat ze het kwaad, verhult in welke gedaante dan ook, veilloos kunnen ruiken. Ruim 30 man ging probleemloos op de foto (met hier een lach en daar een traan) en het bleek maar weer dat dit een veilig en leuk uitje was voor de hele familie. Totdat mvr van Nimwegen ten tonele kwam: het gevecht tussen de olifanten was begonnen. Schaderapport is als volgt; Knysna Olifant: geen schade en 1 trap uitgedeeld; Boskoopse Olifant: blauwe plek en een vieze broek. Diezelfde avond verbleven we nog in Knysna, hebben we onszelf ten ruste gelegd en nog een kleine pyjamaparty gehad in ons prettige onderkomen. Zo was weer een dag vertreken van de Reis vol Verrassingen.
Onder het genot een frisse regenbui vertrok de stoet richting een hele speciale plek: een boomhut. Een appartement in de Treetops! Het geluk was weer aan onze zijde, want we hadden precies de koudste dag van het jaar in een vrij open opgezette boomhut te pakken. Het past niet in onze aard om te klagen, zeuren of zeiken, dus dat doen we dan nu ook niet. De accomodatie lag in een vogelrijk park waar je een hike kon doen naar de cola-rivier. Een erg mooie wandeling, die door ons drieën gelijkwaardig werd gewaardeerd en als prettig werd ervaren, totaal geen geklaag gehoord of andere vormen van walging. We moesten af en toe wel wachten op de Boskoopse Bosneger, maar die was zo een geworden met de natuur, dat ze van elk stukje net iets langer wilde genieten dan dat wij dat wouden. De cola-rivier dankt zijn naam aan de kleur, door het fynbosch kleurt de rivier bruin. De rivier had dan ook makkelijk de schijt-rivier kunnen heten, omdat die kleur ook overeenkomt, maar ik denk toch dat er voor de cola is gekozen omdat dit beter en aantrekkelijker in het gehoor ligt voor de bezoekende toeristen.
Uitgeput, maar voldaan, kwamen we terug in ons paradijs in de bomen. Daar stond een heerlijk warm bad te wachten met het welbekende cola-water. Heerlijk in de open natuur kunnen badderen en kakken (toilet stond er ook naast). Een prachtig diner stond klaar om geserveerd te worden. We begonnen vooraf met een heerlijke Bordeaux rode tomatensoep, uit een zilverkleurig blik, die net op de juiste temperatuur werd opgewarmd, daarna volgde het hoofdgerecht. Dat bestond uit een selectie van de beste en mooiste kant-en-klaar producten van de lokale supermarkt. Wederom perfect verwarmd geserveerd met behulp van de moderne-futuristische microwaver. Een flesje rood, een potje kaarten en wat warme kruiken (en valium pillen) maakten het een bijzondere avond. Een prachtige en romantische locatie om met een lekker gespierd ding of net nieuwe verkering te liggen om lekker warm te blijven, maar ja je kan niet alles hebben...
De goede nachtrust, ondanks de vele dieren en natuurgeluiden (de dames hadden wat ademhalingsproblemen), was van belang. We hadden weer voor een week activiteiten in 1 dag weten te persen. Monkeyland, Birds of Eden en een (s)quad tocht door de natuur. De 2 parken liggen naast elkaar en zijn echte aanraders. Bij Monkeyland loop je door een bos waar alle apen los rondlopen (ja ook mochten nu een keer ongelijnd rondlopen) en heeft wel een beetje het idee van de Apenlul in Apeldoorn. Alleen verschil is hier dat echt alle apen gewoon rondlopen en dat die klerenleijers niet ‘schattig’ op je gaan zitten en ondertussen je hele tas leeg rauzen. Er zijn hier trouwens wel apen die je tas proberen te jatten, alleen lopen die niet in dat park. Van het ene rondvliegende poeppark naar het andere: de vogels. Het was een enorme voliére met een diversiteit aan vliegende vleugel vrienden: zo zagen we duiven, eksters en kraaien. Natuurlijk weer zot van mij om die drie vogels te noemen, want die zijn helemaal niet zo bijzonder! Het was echt een leuk park om (met een bloedgang) door heen te lopen. Die bloedgang kwam door ons quad-date. Anders hadden we nog uren in de vogelkooi kunnen rondhangen (zoals de meeste vleermuizen deden), maar helaas de middag activiteit stond alweer te wachten en dat was me er weer eentje! Quad rijden door de natuur, onder begeleiding van een boeren hork. Erg vriendelijk man, die het motto had: niet zeiken en gewoon rijden. Nog nooit op een quad gezeten? Lekker belangrijk, gewoon rijden. In het begin zag Fem af en toe nog wat geld in de bosjes liggen, dus nam zo nu en dan een klein uitstapje van het parcour. Maar alles overleefd, geen schade gereden en nog even gebabbeld met de man over illegale marihuana, je weet wel, die dagelijkse dingentjes. Hoewel het quad rijden goed ging, besloten we toch om maar met onze auto naar Jeffreys bay te crossen en de quads te laten voor wat het was!
Jeffrey’s bay, het paradijs voor surfers, een genot voor de glurende gulpenglijers en een oord die kalmte, vrede en rust uitstraalt, oja dat geldt eigenlijk alleen als de zon schijnt... Helaas waren we gevangen in een depressiewolk die zich uitstortte over ons verblijf in J’bay. Een goede reden om met gierende banden naar onze volgende bestemming te gaan (zeker na het surf-spotten: slechts 1 surfer kleedde zich maar om op de boulevard...).
De toch ging toch wel naar het hoogtepunt van de reis (800 meter boven zeeniveau) en dat was: Lalibella. Een game reserve waar we safari’s zouden ondernemen om de big 5 te spotten (een avond en ochtend safari). We hadden een prachtig verblijf, midden in het park. Het plaatje kon niet beter: in je bed liggen en naar buiten kijken door de enorme ramen en dieren spotten! Een geweldige ervaring en eindelijk lagen we een keer op stand! Jammer alleen dat die rangers ons kwamen halen voor die safari, ik lag heerlijk en kon eigenlijk alles best zien, maar ja je wilt ook weer geen spelbreker zijn. Eerlijk is eerlijk, de eerste safari was zwaar. De zon was niet gaan schijnen, de wind was komen op zetten en alsof dat niet genoeg was, zat onze jeep ook nog vol met Duitsers. Enfin, de standaard menu-dieren kregen we voorgeschoteld, maar de big 5 was hem mooi gepeerd. Wel zagen we een net geboren Steenbokbrashertimpalakudu ding, dat scheen wel iets heel bijzonders, unieks en toch wel het hoogtepunt te zijn volgens de ranger (ik vond de dubbele scotch in de koffiepauze het hoogtepunt, maar meningen verschillen). Gelukkig maakte het eten een hoop goed, heerlijk gegeten en nog wat gepraat met onze mede-safari gangers. Dat duurde niet echt heel lang, omdat we de volgende dag om 5 uur uit de veren moesten, want de safari vertrok om 6 uur (heeft niks te maken met de nationaliteit van onze mede-gasten natuurlijk...). De ochtend safari deed de eerder in het water gelopen avondsafari vergeten: leeuwen gezien die net een prooi hadden opgepeuzeld (en nee niet dat geboren dingetje van de dag ervoor, hoewel het voor het verhaal wel een mooie rode lijn zou zijn geweest), een enorme neushoorn en een mooie kudde olifanten waar we doorheen zijn gereden. Oja olifant Jan! Dat is waar ook. Die was ’s nachts bij ons kamp binnengebroken en heeft wat verandering aangebracht aan de inrichting (enig gedaan trouwens, erg Art Nouveau meets Destroyement ). Onder begeleiding van een ranger met een flink geladen geweer liepen we over het pad der vernieling naar het porselein dat klaar stond in de ontbijtzaal. Mijn punt wederom: dat bed hoeft niet verlaten te worden, ze komen vanzelf wel als ze honger hebben. Voor het eerst niet met een bloedgang, maar met hartseer verlieten we dit park, want dit voelde wel echt als een puur stukje Afrika (en dan niet op je bord).
Maar helaas, de dagen gaan voorbij en zo ook onze reis, we moesten alweer richting onze penetraire inrichting in Kaapstad gaan rijden. Natuurlijk deden we dat niet in een ruk en hadden we nog wat tussenstopjes gepland. We reden via Addo park (waar we een buffel spotten) terug over de route 62, die tussen 2 bergketens inloopt. Een fascinerende route, met adembenemde uitzichten en wonderbaarlijke bergpassen. Het heeft wat weg van Zwitserland, maar dan met hier en daar een neger langs de weg. Een mooi contrast en een leuk idee voor een stilleven, maar we dwalen af!
Onze laatste echte stop was in Oudsthoorn, waar we nog een appeltje te schillen hadden met een adventure tour door de Cangoo Caves en een ritje op een struisvogel... Beide echte aanraders voor mensen met obesitas, slechte knieën of suicidale neigingen. De struisvogelrit is ook weer iets waar je links en rechts bij kunt gaan. Je vindt het leuk of je vindt het afrgrijselijk. Persoonlijk heb ik niks tegen struisvogels, ik vind het harstikke leuke dieren. Ze moeten alleen gekookt of gebakken op je bord liggen en verder verwerkt zijn in een leuke galajurk, carnavalspruik of mooie leren handtas. Toch kan ik begrijpen dat zo een rit voor genot kan zorgen: je kijkt naar een lange slurf, gaat om een vlotte manier op en neer en je loopt op een redelijke hobbelig wegdek... Zo ieder dier, zijn plezier! Weer zoiets wat je 1 keer doet in je leven (of onder invloed misschien vaker).
Dan de Cango Caves! Avontuurlijk als we zijn, hebben we gekozen voor de adventure route! Waar je door donkere, nauwe grotten heen moet kruipen! Over donkere en nare grotten gesproken, we kwamen daar een huisgenoot tegen (wegens mijn respect voor haar privacy zal ik niet zeggen dat het om Anne Onana ging)! Wat was dat een gezellige en leuke toevoeging van ons illustere gezelschap! De tocht begon rustig en was eigenlijk het mooie deel van de reis door de onbegrensde donkere grotten (hmm ik heb volgens mij een keer zo een film gehuurd met die titel). Bijzondere formaties van stalactieten (dat zijn die hangende, netzoals echte...) en stalagmieten (dat is dan die andere soort, die hem inderdaad vaak omhoog heeft staan). Een positief geroezemoes ging door de grot en er werd hier en daar nog een grap gemaakt over een druipsteen in een grot en de slissende tour operator, maar ja wie het laatste lacht... Hele kleine en nauwe gaatjes stonden ons op te wachten in de natte dieptes van de grot. De een gleed hier met verve en een speels gemakheid doorheen, terwijl de andere als onhandige en ongevormde wezens, die af en toe ergens met het kontje achter bleven steken (voor het eerst in mijn leven een grot in een grot kunnen zien). Het enthousiasme van de eerste minuten, werd als snel overgenomen door een levensmoe zijnde klaagzang en werd het licht aan het einde van de tunnel als een letterlijke verlossing gezien. De slissende dame, die naar mijn mening haar karbonaatje ook wel lustte, gleed verrassend goed door de gaatjes. Haar wraak was zoet. We zijn letterlijk en figuurlijk door het gaatje gegaan deze reis! Gelukkig vonden we de volgende dag nog een gaatje om tijd te maken voor een knuffelsessie met een panter in een wildpark! Ook Hanna vond haar eigen plekje waar ze toch haar recht kwam: in het slangenhuis. Ze zijn meteen een kuil gaan graven zodat ze een plekje hebben voor de uiterst giftig en valse sekreet-slang. Wegens directe beledigingen en verbale aanvallen moesten we d’r gemuilkorfd meenemen. Zelfs de wilde dierentemmers renden gillend weg... Dan maar met piepende banden weg daar en met een bloedgang terug naar Kaapstad, want we mochten weer naar stage! Jippie a jooeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeoneeeikwildoodjippppiejeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!
De garden route stond centraal, dus ik werk nu met steekwoorden of korte zinnen: Jim op strafkamp met grade 4: afgrijselijk. Ga maar lekker zwemmen in zee, nee joh zitten geen haaien... En om het weekend af te sluiten, zijn we gaan skydiven (nee dat is niet achter een boot of iets dergelijks, het betekent parachute springen). Nou echt waar, de tocht erheen was al een avontuur. Je maakt in ieder geval wel wat mee in onze witte botsauto... De rit er naar toe overleefd, nu dat springen nog. Dit keer maar met parachute, want stiekem is het toch wel erg leuk hier! Het is het best te vergelijken met mijn carriere: een grote sprong in het diepe, die in een vrije val terug komt en daarna lafjes voor opgevangen waardoor je een tijd lang ergens rondbungelt zonder spektakel. Maar waar je uiteindelijk wel weer met beide benen op de grond terugkomt! Dit laatste lijkt logisch, maar geldt niet voor iedereen... Hoofd, buikschuiver of knieën was ook een graag gekozen vorm van landen... Voordat we straks meer woorden dan de bijbel hebben, stop ik nu maar met tikken (het feit dat ik ontzettend trek heb ik een wijntje telt niet mee, zo ben ik niet). Ik zeg tot de volgende keer, ik ben zeker wat vergeten neer te zetten, maar dat komt omdat ik dat dan ook echt niet meer weet. Cheers!